Birazdan size çocuklarımla çıktığım seyahatlerin ne kadar güzel ve özel olduğunu, onlarla beraberken oynadığım oyunları, pratiklik kazandıracak önerileri, kızlarımın nasıl uyumlu ve sakin nasıl olduklarını, anneliğin eğer isterseniz ne kadar da kolay olabileceğini anlatmayacağım. Bunları şimdilik bir kenara bırakalım. Doğurduğu yavru ile ömür boyu sürecek bir yolculuğa çıkan, daha dün kendisi yavru olan kadını konuşalım.

Çocuğun hayal dünyasını anne belirlermiş. Annenin iç dünyasıyla örülürmüş hayallerinin sınırı. Çocuk annesinin sınırlarının dışına çıkmaya korkar, dünyanın o çizgide bittiğini sanırmış. Tıpkı kendi annesi gibi kendine çizilen çemberin içinde yaşarmış. O yüzden küçücük evlerin kocaman hayalleri, kocaman evlerin de küçücük dünyaları olabilirmiş. Para değil de anne çocuğu zengin edermiş.. Çocuğunuzun dünyasının sınırlarını belirleyebildiğinizi öğrendiğinizde ne hissettiniz? Heyecan, mutluluk, heves, sorumluluk ya da korku mu? Aslında zaman zaman tüm bu duyguları bir arada yaşamak bence annelik.

Bence şu hayattaki en kolay seçim insanın kalbindeki hayali yaşayabilmesi. Hatta var oluş amacımızın dışında bir hayat kurmamız çok daha fazla çaba gerektiriyor. Bize ayrılan yolun içinde hayat su gibi akıp giderken, o yolun dışına çıktığımızda ilerlememize engel olacak bir sürü zorlukla mücadele etmek zorunda kalıyoruz. Peki bu kadar kolaysa bizler neden kendi hayallerimizin peşinde değiliz? Başarı tanımlarımızın arasında içimizden gelenler ve kendi öz benliğimiz yokta, neden bize dayatılmış ve öğretilmiş olanlar var? İşte bu soruların cevabında gizli kalpte yatan hayalin sırrı.Yol haritamızı ne zaman ve nerede kaybediyoruz? Bu yazı hayallerin öldürülüp arzuların yerine doğmasını anlatıyor.

Benim bir kız kardeşim var. Benden tam 2 yıl 10 ay sonra romantik bir sonbahar günü annemin anlattığı kadarıyla kolay bir doğumla dünyaya gözlerini açtı. Benim sancılı ve uzun doğum hikayemden sonra onun doğum hikayesi muhtemelen bir daha hiç konuşulmadı. O günlerde tam olarak neler yaşandığını hatırlamıyorum ama nasıl hissettiğimi anımsayabiliyorum. Kaygılıydım, meraklıydım ve çok heyecanlıydım. Neyseki içimde küçük bir çocuk var, yeşil gömlekli, kadife tulumlu, minik burunlu. Bir ıslık çalıyorum geliyor arka bahçeme anlatıyor.

Geçen günlerde bir arkadaşımla sohbet ederken farkettiğim bir duygunun üzerine yazmaya karar verdim. Ev nedir? Ve bizim için ne anlama gelir? Kimi insan çok evcimenken kimi insan hiç evde durmak istemez. Kimileri sürekli ev değiştirmek isterken kimileri aynı evde yıllarca yaşamayı hayal eder. Kimisi için ev ailesi kimisi için ev bir otel odası olabilir. Peki tüm bu farklılıkların altında yatan duyguları çocukluk yıllarında kazanmış olabilir miyiz? İlk evimiz, anne ve babamızla yaşadığımız ilk yuvamız aslında zihnimizdeki ‘ev’ kavramını da büyük ölçüde oluşturan yer olabilir. Örneğin çocukken yaşadığınız aile evini düşündüğünüzde ne hissediyorsunuz? Düşünceleri, anıları kastetmiyorum. Duyguları soruyorum.